GRENZEN BEWAKEN OM NIET TE FALEN

Klokslag drie uur gaat de bel en mijn hart maakt een sprongetje. Ik open de deur en ze staat met haar vinger tegen de bel. Precies op tijd, een wonder!

Ze komt binnen, rillend van de kou, begint meteen te kletsen. Dat ik gelijk had, dat ze door haar gedrag geen vrienden heeft. Ze ratelt verder, vraagt dan of ze naar de wc mag. De kou is op haar blaas geslagen. Ik vraag haar rustig te gaan zitten, maar terwijl ze haar jas ophangt, blijft haar mond bewegen. Zo veel te vertellen en zo weinig luisterende oren!

Ze strekt haar handen uit om me te laten voelen, hoe koud ze zijn. Ik geef haar een mok gloeiende koffie en zeg: “Warm hier je handen maar aan”. Ze gaat zitten, wordt wat rustiger.

Vorige week stelde ik haar een ultimatum. Opnieuw kwam ze veel te laat voor de coachsessie en met nog wat andere schermutselingen over afspraken, was voor mij de maat vol.

Ik begrijp waar haar gedrag vandaan komt. Ooit kwam ze in verzet tegen de onredelijkheid  van haar ouders. Zo lang ze niets deed, maakte ze ook geen fouten. Daar schoot ze in door met als resultaat een grenzeloze passiviteit en gebrek aan  verantwoordelijkheidsgevoel. Ze hield zich nooit aan afspraken, zelfs als ze die vrijwillig gemaakt had. Voortdurend commandeerde een fluisterstemmetje haar zich te verzetten tegen wat haar door een “autoriteit” was opgedragen. Ze wilde haar grenzen zelf bepalen. Geconfronteerd met haar gedrag, verzon ze uitvluchten om wat krom was recht te breien. Bang voor maatregelen die herinnerden aan de straffen van vroeger.

Toen ik dit mechanisme doorkreeg, noemde ik haar redenen smoezen. “Wat is dan de echte reden?”, vroeg ze verward “Die is er niet,” antwoordde ik. “Je vertrekt steeds te laat, terwijl je prima op tijd kunt zijn.” Dat maakte haar stil en nadenkend.

Vandaag vertrok ze op tijd. Zo vroeg zelfs, dat ze nog even buiten stond. Als te laat niet mag, mag te vroeg vast ook niet… Maar wat was het koud en wat is ze trots, dat het gelukt is. Wetende hoe moeilijk het voor haar is, ben ik minstens zo trots op haar. Maar ze leerde, dat ze door het overdreven bewaken van haar eigen grenzen over andermans grenzen heen walst en zo geen vrienden maakt. We zijn op de goede weg. Het echte werk kan beginnen!