AFSTAND NEMEN OM DICHTERBIJ TE KUNNEN KOMEN

Sinds kort word ik geboeid door het fenomeen ‘ervaringsdeskundig’. Je komt op alle terreinen mensen tegen, die beweren dat te zijn: dyslexie, autisme, hoogbegaafdheid, echtscheiding, rouw. Maar zijn dit allemaal ervaringsdeskundigen? In veel gevallen hebben ze ervaring opgedaan met het bewuste verschijnsel, maar zijn ze (nog) niet DESKUNDIG.

DEFINITIE

In de tekst ‘Ervaringsdeskundig in het sociaal domein’ van Movisie vind ik de volgende definitie: “Een ervaringsdeskundige is iemand die op basis van persoonlijke en collectieve ervaringskennis in staat is deze kennis, in welke vorm dan ook door te geven aan anderen’. Kijk aan!  Als kind had ik regelmatig last van blaasontsteking, maar dat maakt me beslist geen ervaringsdeskundige op dat gebied, net zomin als ik dat ben betreffende enkelbreuken, geelzucht, wondroos, oplichting en pestgedrag waar ik eveneens ooit last van had.

Op het gebied van BORE-OUT durf ik mij wel ervaringsdeskundig te noemen. Ik had er persoonlijk mee te maken, interviewde heel wat lotgenoten, las er alles over wat ik vinden kon, schreef er twee boeken over, ontwikkelde een cursus (binnenkort beschikbaar via mijn website), informeer en coach mensen erover in (Zoom)sessies, heb een workshop klaar liggen et cetera.

Door mijn onderwijs-, trainings- en coachachtergrond ben ik in staat om mijn kennis en ervaring te vertalen voor anderen en er oefeningen bij te maken. Daarmee kom ik tegemoet aan alle elementen van de  Movisie definitie.

NOODZAKELIJKE AANVULLING

Ik wil er nog een element aan toe voegen: dat iemand zich pas ervarings-DESKUNDIG mag noemen, als hij voldoende afstand kan nemen tot zijn eigen ervaring. Toen ik de eerste manuscriptversie schreef voor mijn eerste  BORE-OUTboek, kon ik dat overduidelijk nog niet. Ik werd nog zo in beslag genomen door mijn eigen ervaringen, mijn boosheid, verdriet en rouwproces, dat ik nauwelijks in staat was tot abstraheren. Ik bleef hangen bij mezelf, waardoor ik voor anderen weinig kon betekenen. Had – ondanks dat ik het nodige over het thema las en al heel wat lotgenoten sprak – wel ervaring, maar was beslist nog niet ‘deskundig’. Die versie belandde daarom in de versnipperaar. Blijkbaar moest ik door dat proces heen om te kunnen wat ik eigenlijk wilde: een boek schrijven waar vooral anderen iets aan hadden.

Dat boek is er nu, het zijn er zelfs intussen twee en ik denk absoluut dat ze voor anderen, begeleiders zowel als personen met bore-outervaringen van betekenis kunnen zijn, onder andere door de weg die ik zelf heb afgelegd. Afstand nemen om zo – na verloop van tijd – weer dichterbij te kunnen komen!