WORKSHOP GEANNULEERD, maar ‘LOSLATEN IS IETS ANDERS DAN OPGEVEN’.

Toen ik de stelling in de titel noteerde, besefte ik ineens dat ik mezelf citeerde. Een van de verhalen in mijn eerste boek over bore-out, ‘De koffer van zijn vader’ eindigt als volgt: ‘Hij hoefde alleen maar te kijken en te genieten. Te genieten, in te ademen en tevreden te zijn. Dat deed hij naar hartenlust en intussen bedacht hij dat loslaten niet hetzelfde was als opgeven.’ *
De hij is een marskramer die zijn uiterste best doet zijn spullen te slijten, maar ze aan de straatstenen niet kwijtraakt. Dat gevoel heb ik nu ook: er ligt een mooie workshop (vind ik tenminste!) over bore-out grotendeels klaar, maar het lukt me niet er voldoende mensen enthousiast voor te maken, terwijl ik alles uit de kast heb gehaald wat ik kon bedenken.
Nadat ik dat gisteren tot mijn spijt definitief moest vaststellen, heb ik de beoogde trainingsruimte afgezegd. Ik hoopte de eerste keer op een klein, betrokken groepje. Dat zou de aanzet kunnen vormen tot een herhaling, waardoor steeds meer begeleiders thuis zouden raken in het fenomeen bore-out. Maar helaas vormde zelfs dat kleine groepje zich niet…
Wat mensen ervan weerhoudt zich op te geven? Er zijn nogal wat redenen denkbaar en het heeft geen zin ze allemaal op te sommen. Waarschijnlijk heb ik ze ook niet allemaal in beeld. Het komt erop neer dat bore-out helaas nog steeds maar bij een enkeling op het prioriteitenlijstje staat. Als je iets belangrijk vindt, dan ga je er immers voor.
Ofschoon ik de indruk had dat de tijden enigszins veranderd waren, sinds ik eind 2019 voor het eerst over het thema las, lijkt nog steeds vrijwel niemand bore-out als serieus probleem te zien. Een probleem waar de mensen die er tegenaan lopen, hulp bij kunnen gebruiken en dan is het nuttig, als je als begeleider weet hebt van de bron.
Jammer voor die mensen, voor de paar coaches die zich op hadden gegeven en voor mezelf…
De ruimte is geannuleerd, de deelnemers zijn geïnformeerd, de workshop is van mijn website gehaald en voor nu laat ik het erbij. Natuurlijk houd ik mijn zintuigen open en weet ik misschien ooit hoe mijn inspanningen succes kunnen oogsten. Zo niet, dan mag het blijkbaar niet zo zijn, hoe spijtig ik het ook vind.
Hoe het met die marskramer afliep? Zoals uit het citaat blijkt, heeft hij aan het eind van het verhaal rust. Ik ga het nu ook rustig krijgen en als er signalen zijn dat het tij is gekeerd, dan ben ik er…
* Bore-out, een praktische handleiding voor begeleiders, pagina 27-29