Auteur archieven: admin

Wie vaker iets van mij gelezen heeft, weet dat ik enorm mijn best doe om het fenomeen bore-out onder de aandacht te brengen. Omdat ik er persoonlijk ervaring mee heb en het anderen in vergelijkbare omstandigheden gun, dat ze sneller dan ik destijds erkenning en hulp kunnen vinden. Omdat ik weet hoe het is om je chronisch te vervelen tijdens je werk en het gevoel te hebben dat je niets zinnigs toevoegt, niet wordt uitgedaagd en niet serieus wordt genomen. Omdat ik als psychosociaal coach mensen hier hulp bij wil bieden. Daarom schreef ik er twee boeken over en post ik er regelmatig over op social media, waarbij ik me wel eens afvraag, of ik dat niet te opdringerig vaak doe…

TERUGKERENDE REACTIES

Maar soms heb ik het idee dat die boeken en vooral de boodschap die eraan vast zit niet landen. Dat ik er voor de zoveelste keer over bericht en opnieuw reacties krijg in de trant van: “Goh, wat fijn, dat je een boek hierover schreef…”, terwijl dat boek dan al anderhalf jaar oud is, of “Is er dan verschil tussen bore-out en burn-out?” of erger: “Dan ga je toch gewoon iets anders doen!” Zulke reacties maken me soms wat moedeloos en dan vraag ik me af, of ik het nog zal beleven, dat mijn missie doordringt, het fenomeen in voorkomende gevallen snel herkend wordt en er dan ook adequate acties aan verbonden worden. (ik word al een dagje ouder immers!)

LICHTPUNTJES: HERHALEN, HERHALEN EN NOG EENS HERHALEN

Totdat ik per toeval een bericht tegenkom van iemand die onder de indruk is van een van mijn boeken en het publiekelijk aanprijst op Linkedin (bedankt Hetty Velthuis!), of ik een mail krijg van iemand anders die het andere exemplaar als tip wil vermelden in haar magazine (bedankt Susanne Spiekerman!). Dan weet ik weer dat ik geduld moet hebben, het niet op moet geven en vooral gebruik moet maken van de mogelijkheid om mijn boodschap steeds weer te herhalen. Zodat er een druipsteengroteffect kan optreden en uiteindelijk niemand er meer omheen kan.  Net zoals Keulen en Aken niet op één dag zijn gebouwd, heeft ook dit verhaal tijd nodig!

Aan mij zal het niet liggen: de tijd die ik ter beschikking heb zal het krijgen…

Sinds kort word ik geboeid door het fenomeen ‘ervaringsdeskundig’. Je komt op alle terreinen mensen tegen, die beweren dat te zijn: dyslexie, autisme, hoogbegaafdheid, echtscheiding, rouw. Maar zijn dit allemaal ervaringsdeskundigen? In veel gevallen hebben ze ervaring opgedaan met het bewuste verschijnsel, maar zijn ze (nog) niet DESKUNDIG.

DEFINITIE

In de tekst ‘Ervaringsdeskundig in het sociaal domein’ van Movisie vind ik de volgende definitie: “Een ervaringsdeskundige is iemand die op basis van persoonlijke en collectieve ervaringskennis in staat is deze kennis, in welke vorm dan ook door te geven aan anderen’. Kijk aan!  Als kind had ik regelmatig last van blaasontsteking, maar dat maakt me beslist geen ervaringsdeskundige op dat gebied, net zomin als ik dat ben betreffende enkelbreuken, geelzucht, wondroos, oplichting en pestgedrag waar ik eveneens ooit last van had.

Op het gebied van BORE-OUT durf ik mij wel ervaringsdeskundig te noemen. Ik had er persoonlijk mee te maken, interviewde heel wat lotgenoten, las er alles over wat ik vinden kon, schreef er twee boeken over, ontwikkelde een cursus (binnenkort beschikbaar via mijn website), informeer en coach mensen erover in (Zoom)sessies, heb een workshop klaar liggen et cetera.

Door mijn onderwijs-, trainings- en coachachtergrond ben ik in staat om mijn kennis en ervaring te vertalen voor anderen en er oefeningen bij te maken. Daarmee kom ik tegemoet aan alle elementen van de  Movisie definitie.

NOODZAKELIJKE AANVULLING

Ik wil er nog een element aan toe voegen: dat iemand zich pas ervarings-DESKUNDIG mag noemen, als hij voldoende afstand kan nemen tot zijn eigen ervaring. Toen ik de eerste manuscriptversie schreef voor mijn eerste  BORE-OUTboek, kon ik dat overduidelijk nog niet. Ik werd nog zo in beslag genomen door mijn eigen ervaringen, mijn boosheid, verdriet en rouwproces, dat ik nauwelijks in staat was tot abstraheren. Ik bleef hangen bij mezelf, waardoor ik voor anderen weinig kon betekenen. Had – ondanks dat ik het nodige over het thema las en al heel wat lotgenoten sprak – wel ervaring, maar was beslist nog niet ‘deskundig’. Die versie belandde daarom in de versnipperaar. Blijkbaar moest ik door dat proces heen om te kunnen wat ik eigenlijk wilde: een boek schrijven waar vooral anderen iets aan hadden.

Dat boek is er nu, het zijn er zelfs intussen twee en ik denk absoluut dat ze voor anderen, begeleiders zowel als personen met bore-outervaringen van betekenis kunnen zijn, onder andere door de weg die ik zelf heb afgelegd. Afstand nemen om zo – na verloop van tijd – weer dichterbij te kunnen komen!

Onlangs kreeg ik verrassend veel reacties op een bericht op Linkedin. Gelukkig zien steeds meer mensen het belang van aandacht voor het fenomeen BORE-OUT. Daardoor waren de meeste commentaren geïnteresseerd en empathisch.

IS ‘GET-OUT’DE OPLOSSING…?

Slechts bij één reactie had ik vraagtekens. Volgens de bewuste persoon was ‘get-out’ de oplossing voor BORE-OUT. Opstappen van je werkplek en ergens anders je geluk beproeven. Angst voor verlies van zekerheid werd als enige reden genoemd om dat niet te doen. Die angst is ook geen kleinigheid, zeker als je als kostwinner ook verantwoordelijk bent voor anderen.

Soms is opstappen inderdaad de beste optie. Als je alles hebt geprobeerd om je probleem op een andere manier op te lossen. Dat je je zekerheid op het spel zet door te vertrekken en een dappere prestatie levert door het toch te doen, is echter maar een deel van het verhaal. Opstappen is niet voor iedereen weggelegd, ook niet als je je moed bij elkaar wilt rapen en bereid bent de sprong te wagen.

BESLIST NIET ALTIJD!

Misschien opereer je in zo’n smal werksegment dat het nauwelijks mogelijk is om elders iets passenders te vinden. Of je krijgt te maken met leeftijdsdiscriminatie, al zal niemand toegeven zich daaraan te bezondigen. Zelfs het volgen van een opleiding of cursus om je mogelijkheden te verruimen, levert op gevorderde leeftijd vaak niets meer op. Zelf kon ik als net 60-jarige met vervroegd pensioen en vertrok toen ik wist dat ik daarna tenminste nog in mijn levensonderhoud kon voorzien. Daarvoor had ik al van alles geprobeerd, inclusief solliciteren!
Tot slot kan het bore-outproces al zo ver gevorderd zijn, dat je fysiek en psychisch niet eens meer in staat bent om in actie te komen.

De dreiging van bore-out ontstaat vaak pas na verloop van tijd. Als een bedrijf dat eerst meer dan genoeg werk had, ineens zonder zit. Als een werknemer uitgekeken raakt op werk dat hij aanvankelijk met plezier deed. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt niet alleen bij de werknemer die zijn heil dan maar ergens anders moet zoeken. Bovendien weet zo iemand niet dat hij zichzelf ziek aan het maken is.

Ook daarom is het dus nodig dat BORE-OUT een grotere bekendheid krijgt.

HET LEVEN KAN ALLEEN ACHTERWAARTS BEGREPEN WORDEN,
                  MAAR HET MOET VOORWAARTS WORDEN GELEEFD.
                                       Sören Kierkegaard

Hoe oud zou ze zijn, dat blonde meisje, dat door haar vader “Hommel” en “Witte Muis” werd genoemd? Tweeëneenhalf, drie? Parmantig naast haar moeder die haar handje stevig vasthoudt. Een mooie, jonge vrouw, gekleed in een zelfgemaakte jurk en dito jasje. Het meisje met een zelfgebreid vestje met pompons aan de touwtjes. Zulke pompons maakte ze later zelf voor het vestje van haar pop. Bleef haar moeder haar handje altijd zo stevig vasthouden of liet ze het in latere jaren langzaam vieren? Pas toen ze haar A-diploma had gehaald, mocht ze alleen naar het zwembad, want haar moeder was als de dood voor water. Zo verging het later ook haar broer.

OUDERS LEVEN VOORT IN HUN KINDEREN

Waar was haar moeder allemaal nog meer bang voor? Onweer, het donker, een lege portemonnee,  boze mannen met slechte bedoelingen… Daar waren er veel van volgens haar. En bracht ze die angst over op haar kinderen? Werden het overdreven voorzichtige wereldburgers, die geen risico durfden te nemen, of gingen ze het leven onverschrokken tegemoet?
De moeder overleed jaren geleden, maar leeft voort in haar kinderen, evenals haar partner, de vader van haar kroost, die ook zijn sporen achterliet. Mooie sporen, maar ook minder mooie…

OOK VATBAARHEID VOOR STRESS, BORE-OUT EN BURN-OUT IS DEELS SYSTEMISCH BEPAALD

Waar je als volwassene ook tegenaan loopt in het leven, vrijwel altijd ligt de voedingsbodem in je jeugd. Of het gaat om bore-out, burn-out, faalangst, of andere stress gerelateerde verschijnselen, hoe je je voelt, gedraagt en of je er wel of niet tegen opgewassen bent, wordt voor een groot deel bepaald door hoe je dat vroeger is voorgeleefd. Je ouderlijke boodschappen, verbaal of non-verbaal, vormden bedoeld of onbedoeld je veerkracht en gedrag.

LOYALITEITSBELLEN EN GOEDE BEDOELINGEN
 
Wie mijn boeken leest, ziet regelmatig hoe mij dat is vergaan. Alle boodschappen die ik kreeg, waren ongetwijfeld goed bedoeld, maar beslist niet allemaal makkelijk te vertalen naar een onbekommerd leven. Je ziet echter ook hoe ik ermee om heb leren gaan, mijn eigen draai eraan heb gegeven, mijn eigen keuzes heb gemaakt.

Soms moest ik er het hardnekkige gerinkel van loyaliteitsbellen voor trotseren, maar toch… Wie vooruit wil in het leven, heeft vrede te sluiten met de lasten van het verleden.